Niemangowe opowiadanko "Przerost formy nad treścią"

New Star

Niebo zdawało się trwać w letargu. Chmury rozpierzchły się równomiernie po stropie i zastygły w swych bajkowych formach. W powietrzu, czy na ziemi, nic nie zapowiadało zbliżającego się fatum. A jednak coś czułem. Coś było nie tak. Dziewczyna stała obok mnie, rozglądając się niecierpliwie. Dziewczyna znajoma, o ślicznej, młodzieńczej twarzy, jakie zwykle goszczą na okładkach kolorowych gazet. Dziewczyna tragiczna, co czułem już wtedy, patrząc na płomienną czerwień jej szminki.

Wiatr zawiał gwałtownie, przeraźliwie. Odgarnął długie, ciemne włosy z delikatnego oblicza, odsłaniając przy tym zimne oczy. „Famme fatale”, cisnęło mi się na usta, wgryzało w mózg. Józia spod czwórki nieraz powtarzała mi: „z taką nie gadaj”. Zacisnąłem więc zęby, bo Józia wiedziała co mówi. Słowa były tu zbędne. Wzrok dziewczyny analizował okolicę, przesuwając się ku lewemu boku. Lodowate spojrzenie przebłysło tuż obok mojej głowy, niemal łamiąc mi żuchwę. Mordercza arytmetyka, jaka emanowała z tej optycznej uczty, przyprawiała mnie o dreszcze. Za czym ona się rozgląda? Czy ona chce...? Świat zdał się zamrzeć w bolesnym bezruchu, gdy zdałem sobie sprawę z jej zamiarów.

Spojrzałem przed siebie, z nieufnością i dziecięcą naiwnością zarazem. „Może to sen, może do końca się nie przebudziłem, lub nieświeża golonka zamroczyła mój umysł.”, łudziłem się sprawdzając raz jeszcze. Niestety, nie myliłem się. Czerwony wartownik stał na baczność, prężąc swoje muskuły. Ona odwracając głowę na prawo, później znów na lewo, utwierdziła mnie w przekonaniu o swoich niecnych planach. A więc uczyni to, a czyniąc złamie wszelkie reguły. Zaburzy harmonię panującą w tym uniwersum. Szukałem chwili zawahania w jej ruchach, chwili wątpliwości. Nie było. Zadrżały mięśnie. Włos zjeżył się. Oderwała nogę od podłoża. Ruszyła...

Stopa, zawieszona w powietrzu, zdawała się wędrować w nieskończoność. Świat pod nią zmieniał się niczym w dwubarwnym kalejdoskopie. Białe, czarne, białe i znów czarne. Wreszcie upadła. Spoczęła między dwoma smugami namalowanymi na gruncie. Znów szukałem niepewności w jej ruchu. Liczyłem, jakże naiwnie, jakże głupio, że zawróci. Bo przecież wartownik... Ale nic to nie dało, tak jak nic nie dały me błagalne myśli. Podjęła już decyzję, obrała ścieżkę. Przesunęła środek ciężkości, oderwała drugą stopę. Ruszyła, kolejny krok na przód. Dalej, wprost w otchłań nieprawości. Zmierzaj ku potępieniu. Spakowałaś już wszystkie grzechy na plecy i wędrujesz w stronę złudzeń, a sumienie zostawiłaś dawno w tyle.

Rozglądałem się panicznie. Niemy krzyk przeszywał powietrze. Czy nie słyszysz? To czerwony wartownik, choć nie ma ust, woła o porządek! Jego twarz, mimo że pozbawiona wyrazu, nakazuje się zatrzymać! Wokół było pusto. Ona uparcie wędrowała naprzód. Czerń, biel, czerń... Byleby jej ciała nie pożarła wina, byleby duszy nie wypalił występek.

Nim przekroczyła ostatni próg, me serce, rwące się do protestu, wreszcie zmusiło gardło do nieśmiałych słów.

- proszę pani...

Lecz nim skończyłem, jej już nie było. Zniknęła już za rogiem, oddaliła się ode mnie, od wartownika, od przeszłości. Wokoło było pusto. Żadnych ludzi, żadnych pojazdów. To jednak nie było w porządku. Przekroczyła to przejście, pomimo czerwonego światła.

- ...tak nie można...

Administrator

Wow... Podoba mi się, swietnie napisane...Lekko się czyta mimo ładnej stylistyki Wesoly

Poproszę o jeszcze Wesoly

New Star

Nie mogę wrzucić na forum czego, co kiedyś chciałbym opublikować. Niestety, obecnie pracuję tylko nad takimi tekstami. Ze starych z kolei niewiele nadaje się do wystawienia. Smutny

Administrator

Szkooda

ale no coz fajnie i tak sie czytalo to co zes wstawił Mruga